Η αλήθεια είναι οτι περάσαμε καταπληκτικά λόγω του μουσικού της παρέας. Έπαιξε μεγάλη ποικιλία λαϊκών τραγουδιών στα οποία των συνοδεύσαμε με την φωνή μας, άλλωστε η παρέα αυτό θέλει.. κέφι και τραγούδι. Αλλά υπήρχε κι άλλος μουσικός στην παρέα.. η μητέρα της εορτάζουσας, η οποία συνέπιπτε να έχει την γιορτή της την ιδια μέρα, έβγαλε το ακορντεον της και μας εντυπωσιασε με τις μουσικές της ικονότητες.
Από μικρός θαύμαζα την τέχνη, αλλά κανένας στην στενή οικογένεια δεν ασχολήθηκε ποτέ με κάποιο μουσικό όργανο, οπότε εντυπωσιαστικα ιδιαιτερα απο την ύπαρξη δύο διαφορετικών οργάνων σε μια παρέα!
Το ωραιότερο όμως ήταν οτι καθήσαμε μαζι, οι γονεις της και οι φίλοι της και μπορουσαμε να μιλάμε. Ότι δεν υπήρχε αυτό που λέμε χάσμα γεναιών γιατι πολύ απλά τα παιδιά έδειχναν να έχουν μια αντίληψη της πραγματικότητας, παρα το νεαρο της ηλικιας. Έδιναν την εντύπωση, η οποια θελω να πιστεύω οτι ειναι πραγματικότητα, πως αντιλαμβάνοται τι θα πει "πραγματική ζωη" και δεν ζουν στο "γυαλινο κόσμο" που τους έχουν φτιαξει οι γονεις τους.
Γιατι δυστυχώς οι γονείς πολύ συχνα στην προσπαθειά τους να προστατεύσουν τα παιδιά τους τα ευνουχίζουν έχοντας τα αποκλεισμένα απο την πραγματικότητα. Αλλά αυτό ειναι μέγα λάθος γιατι οι γονεις δεν θα υπάρχουν για πάντα, αυτό ειναι το φυσιολογικό, κι επίσης δεν γίνεται να έχουν την δυνατοτητα πάντα να προστατευσουν τα παιδιά τους.
Στο κάτω κάτω της γραφής, αν δε αφήσεις το "παιδι" σου να ζήσει, γιατι το έφερες στη ζωή; Ας έπαιρνες ένα σκύλο! Ο άνθρωπος πρέπει να γενιέται και να πεθαίνει ελεύθερος.
ΥΓ: Ευτυχώς υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν νέοι με αξίες και αντίληψη της πραγματικότητας αλλά και με όρεξη για δημιουργία μιας καλύτερης πραγματικότητας. Κι αυτοι οι νέοι λέγονται "Ελπίδα". Και θέλω να πιστεύω ότι κι εγώ ανήκω σε αυτούς, άλλωστε ειμαι μόλις 23..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου