Δημοτική τέχνη, ένα παράδειγμα προς μίμηση

Σας λέει κατι κάποια από τις ακόλουθες φράσεις:

• Πνευματικά δικαιώματα.
• Κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.
• Η αντιγραφή ειναι κλοπή.

Στην εποχή μας η τέχνη έχει γίνει ένα καθαρα καταναλωτικό και αναλώσιμο προϊόν. Έχει πάψει η ιδιότητα της διαχρονικότητας αλλά και ο στόχος της ποιότητας. Μοναδική σκοπιμότητα είναι το να αυξηθούν οι πωλήσεις.

Εν αντιθέση η δημοτική μουσική ποτέ δεν είχε στόχο το κέρδος και την εμπορευματοποίηση. Μοναδικό κίνητρο ήταν η μεταφορά των συναισθημάτων του λαού μέσω των τεχνών. Ουτε καν υπήρχε ο εγωιστικός στόχος της ανάδειξης του καλλιτέχνη, αλλά πολύ απλά η διάδοση των αισθημάτων. Είμαι απόλυτα βέβαιως ότι όλοι όσοι ξεκίνησαν ή συμμετείχαν στην παραγωγή κάποιου δημοτικού έργου τέχνης ήταν ευχαριστημένοι και μόνο με το να βλέπουν και να ακουν ότι υιοθετείται κι από άλλους.

Άλλωστε ο πραγματικός καλλιτέχνης νιώθει το δημιουργημα του ως "παιδί" του και η επιτυχία του έργου είναι αυτό που τον ευχαριστεί κι όχι η διαφήμιση του ιδίου!

Αφορμή για την συγκεκριμένη ανάρτηση στάθηκε η εκπομπή του μουσικού προγράμματος του καναλιού της Βουλής, "Αφιέρωμα στην Δόμνα Σαμίου"